Intro:
โอ้หนองคายแสนเสียดายต้องขออำลา
จากก่อนหนาเมืองหนองคายริมฝั่งแม่โขง
สาวสวยแต่ใจไม่มั่นคง เหมือนน้ำโขงไหลลงเซาะฝั่งสวนยา
บุญน้อยเหลือเจ้าไม่เชื่อน้ำคำ คนเมืองน้ำดำจนหรือไรไม่ปรารถนา
ขออวยพรให้เข้าสู่ประตูวิวาห์ ส่วนพี่กลั้นน้ำตาอยู่ที่เมืองน้ำปาว
คราวมีหน้ามีตาถ้วนถี่
ไปดีเถิดน้องเกี่ยวข้องอย่าพาล
บ้านหลายหมื่นเผิ่นเปิดรอรับแฟน
บ้านหลายแสนเผิ่นเปิดไว้ถ้าเจ้า
ลืมคนเศร้ากาฬสินธิ์ลำปาว
มันปวดร้าวเหลือที่
มาหนองคายเทื่อนี้สิเป็นครั้งสั่งลา
ลาลาลา ลาแล้วลาคนเคยรักกัน เคยจำนรรเสียงออดอ้อนหู
ระบายความทุกข์กับเรา เคยหอมแก้มกับเรา
บัดนี้สู่อกเขาหัวใจเราย่อมอดสู ริมฝั่งโขงวันนั้นสองเราอยู่ เดินเคียงคู่พี่กับน้องมองสวนยา
โอยเดหล่าบัดยามผัวแพงกอดน้องในบ่อน
แขนเขาก่ายย้อนความเว้าอิ่นออย
เสียงใหญ่น้อยออดอ้อนออเซาะ
คนหัวใจเดาะเจ้าห่วงเขาหรือไม่
บัดนี้ไปคือจังไกลเสียแล้ว
คือกับเมืองแกวไกลประเทศฝรั่ง
หยังอดีตคิดได้คือด้ามดั่งฝัน
จะพลันลับเลือน จะเลือนลับลา
ต่อไปนี้หนาเหมือนดังฟ้าที่ขาดดวงดาว หอบความทุกข์ไปทิ้งลงน้ำปาว
ขืนอยู่ยิ่งปวดร้าวสาวหนองคายใจดำ
เอาท้ายรถหันไปให้ศาลากลาง ฟ้าร้องครางฝนก็ตกพรำๆ
ถิ่นนี้เคยมาอยู่เป็นประจำ บัดนี้มาชอกช้ำโบกมือส่งฝั่งโขงสวนยา
น้ำฝนมันไหลฮำหน้า
เทิงน้ำตาของอ้ายไหลตื่ม
เบื้องบนสายฝนมืดครื้ม
ใจเอ้ยแห่งพะวง
โบกมือส่งลาสาวหนองคาย
ฮักแทบตายเจ้าสั่งทิ่มพี่ได้
มันแสนเจ็บใจแท้เดน้อง
Outro:
