กทม.จ้องมองฉัน เหงาเพียงลำพัง
ในความเงียบ ยังมีคนรับฟัง
ในจดหมายยังคงมีถ้อยคำที่ผุพัง
ไม่เปิดเผยตัวตนอย่างระวัง
* เมื่อทุกสายตาคอยจ้องมองมา จะให้ฉันทำอย่างไร
ความคาดหวังนั้นเป็นของใคร
เหมือนเสียงดนตรีไม่มีที่มาสะท้อนห้วงเวลา
แห่งบาดแผลของเดือนพฤษภา
** เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป
ในความจริงเราไม่รู้ ชีวิตคืออะไร
จงถอดรองเท้าที่เราเคยใส่
เดินไปตามเส้นทาง ที่เราโดนจัดวาง
มันไม่มีจริงหรอกถนนสายกลาง
(*,**,**)