ย้อนบ่อยากเห็น น้องทนกัดเกลือก้อนเก่า
เลยยอมให้เขา จูงมือน้องเดินทางใหม่
ถึงอยากสิรั้ง แต่ฮู้ดีอ้ายมีแค่ใจ
บ่อาจพอเจ้าสดใส เลยถอยหัวใจออกมา
สิถือว่าเกิดมาชาตินี้ บุญที่มีอ้ายไปบ่ฮอด
ฝันเลยค้างทางฮักเลยซ็อต บ่ได้กอดแก้วตา
บ่แม่นว่า อ้ายบ่ฮักเจ้าเด้ แต่ย้านเจ้าเช
หากย่างนำกันมื้อหน้า เลยใส่เกียร์ถอย
ฝืนใจกลับคืน เพื่อให้เจ้ายืน กับเขาเทิ่งฟ้า
ส่วนอ้ายได้แค่หวังว่า น้องนั้นคงเข้าใจ
บ่ได้ผลักใส ใจอ้ายก็เจ็บคือกัน
แต่สิ่งสำคัญ คือวันที่น้องยิ้มได้
อีกอย่างที่หวัง คือขอให้เขาฮักน้องหลาย ๆ
ส่งทางด้วยน้ำตาอ้าย ที่ไหลจากฮักเด้อหล่า
สิถือว่าเกิดมาชาตินี้ บุญที่มีอ้ายไปบ่ฮอด
ฝันเลยค้างทางฮักเลยซ็อต บ่ได้กอดแก้วตา
บ่แม่นว่า อ้ายบ่ฮักเจ้าเด้ แต่ย้านเจ้าเช
หากย่างนำกันมื้อหน้า เลยใส่เกียร์ถอย
ฝืนใจกลับคืน เพื่อให้เจ้ายืน กับเขาเทิ่งฟ้า
ส่วนอ้ายได้แค่หวังว่า น้องนั้นคงเข้าใจ
บ่แม่นว่า อ้ายบ่ฮักเจ้าเด้ แต่ย้านเจ้าเช
หากย่างนำกันมื้อหน้า เลยใส่เกียร์ถอย
ฝืนใจกลับคืน เพื่อให้เจ้ายืน กับเขาเทิ่งฟ้า
สุดท้ายได้แค่หวังว่า น้องนั้นคงเข้าใจ
ที่อ้ายยอมเดินจากไป บ่แม่นอ้ายบ่ฮัก
