เหม่อมองไปบนฟ้าไกล เห็นแค่เพียงเมฆสีเทา 
ก้มมองลงดูพื้นดิน เห็นแค่ความว่างเปล่า
 เมื่อก่อนที่ตรงนี้เคยมีเรา แต่ตอนนี้ไม่มีแม้เงา 
มีเพียงแค่ฉันและหัวใจที่ปวดร้าว เมื่อไม่มีเธอ  
ท่ามกลางผู้คนร้อยพัน ฉันเหมือนเดินเพียงลำพัง 
ค่ำคืนที่มีแสงไฟ แต่คล้ายมืดมนไปทุกอย่าง 
เคยมีความรัก เคยมีหวัง แต่ตอนนี้เริ่มมองไม่เห็นทาง 
มีเพียงแค่ฉันและหัวใจที่อ้างว้าง  เมื่อไม่มีเธอ และจากนี้ไปไม่มีแล้ว
   หนีความจริง ที่เธอทิ้งกัน เรื่องราวเหล่านั้นฉันรับมันไม่ไหว
 รู้ดี เธอคงไม่ย้อนมา  ยิ่งคร่ำครวญหา ยิ่งเป็นไปไม่ได้  
ยังรักเธอเสมอ และคิดถึงเธอทุกลมหายใจ  
ค่ำคืนช่างแสนยาวนาน เพราะฉันต้องนอนเดียวดาย
 ข่มตาให้หลับได้ลง แต่ฉันคงข่มใจ ไม่ไหว
 คอยตั้งคำถาม ว่าเธออยู่ไหน 
เธอจะรู้และคิดถึงกันบ้างหรือไม่
 หรือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่อ่อนไหว เมื่อไม่มีเธอ 
และจากนี้ไปไม่มีแล้ว
หนีความจริง ที่เธอทิ้งกัน เรื่องราวเหล่านั้นฉันรับมันไม่ไหว
 รู้ดี เธอคงไม่ย้อนมา  ยิ่งคร่ำครวญหา ยิ่งเป็นไปไม่ได้  
ยังรักเธอเสมอ และคิดถึงเธอทุกลมหายใจ