ปล่อยชีวิตที่มืดมนให้ได้ลอยล่องไป
หยุดความคิดที่วุ่นวายให้ได้ลืมซักครั้งหนึ่ง
หยุดความเหงาที่มากมาย กับคนที่ใครต่อใครไม่คิดถึง

เคยมีรักที่สวยงามก็มีอันได้เลิกรา
เจ็บปวดร้าวเสียน้ำตาก็กลายเป็นแค่คนเก่า
ต่อให้รักมากเท่าไหร่ ในตอนสุดท้ายไม่เหลือคำว่าเรา

มันช่างเหงา เหลือเกิน ที่ต้องเผชิญกับความปวดร้าว
ยิ่งวันและคืนผ่าน ยิ่งเหมือนว่ามันยิ่งเหงา

ฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างไรจากนี้ เมื่อความทรงจำดีดีนั้นยังไม่จางหายไป
ทุกภาพยังคงชัดเจนในใจ และเหมือนว่ามันจะไม่หายไป
  
ฉันต้องตื่นมาพบกับความจริงอย่างนี้ จนกว่าทุกวินาทีที่มีฉันจะลืมเธอได้
ต้องใช้เวลาอีกนานซักเท่าไร กว่าความทรงจำที่มีจะลบเลือนไป พร้อมเธอ

ต่อจากนี้ ที่เฝ้ารอคงมีเพียงความว่างเปล่า
ปล่อยความปวดร้าว ได้ทิ่มแทงและกัดกินในหัวใจ
ไม่อยากคิดถึงเธออีก แต่คงต้องรอจนถึงวันสุดท้าย

มันช่างเหงา เหลือเกิน ที่ต้องเผชิญกับความเสียใจ
ให้วันและคืนผ่าน รักยังคงไม่หายไป