ปล่อยให้น้ำตายังคงรินไหล  ปล่อยให้ความทุกข์ในใจเข้าครอบงำ  
ภาพที่เคยชิน เสียงที่ได้ยิน กลายเป็นแค่ความทรงจำ 
อยู่นิ่งแล้วใยถึงเหนื่อยล้า ลืมตาขึ้นมาเห็นเพียงสีดำ 
หายใจไม่ทัน สมองไม่ทำงาน ใจก็ยิ่งเจ็บช้ำ
      เกิดเป็นความเหงา ที่ว่างเปล่า ลึกลงไปข้างใน
 เป็นแบบนี้มานานเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหาย
เพิ่งได้รู้ว่านี่หรือคือความเศร้า  มันช่างหนาว  หัวใจ
เพิ่งได้รู้ว่านี่หรือความเสียใจ ทุกข์และทรมาณ
 ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน จนฉันไม่อยากหายใจ