ห้ามฝนบ่ให้ตกจั่งได๋ ห้ามใจบ่ให้คึดฮอด
ถึงบ่ได้กอด ได้แค่พาใจมาจอดความเหงา
เป็นแขกประจำ ที่น้องมองข้ามได้ชมเพียงเงา
หลบมุมโต๊ะเดิมที่เก่า ให้ความปวดร้าวเข้าสิง
บ่โทษผู้ใด๋ อ้ายตั้งใจมาเจ็บ
บ่เผื่อบ่เซฟ เพราะใจยังโสดซิง ๆ
ส่งสายตาเหงา มาซอมเบิ่งเจ้าบ่เคยซูนคิง
คืนไหนมีเสี่ยตบดริ้งค์ อ้ายนั่งกลืนก้อนความอกหัก
ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น
หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก
คนบ่มีไผ ได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก
เจ็บหลายยามถูกเธอทัก ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋
บ่เคยรับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา
อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเที่ยวส่งกดไลค์
บ่ได้ครอบครอง แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวัน ๆ ก็พอ
ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น
หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก
คนบ่มีไผ ได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก
เจ็บหลายยามถูกเธอทัก ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋
บ่เคยรับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา
อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเที่ยวส่งกดไลค์
บ่ได้ครอบครอง แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวัน ๆ ก็พอ
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ได้ฮักได้มองก็พอ
