ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไรอาทิตย์จะลับโลกไปพระจันทร์จะโผล่ขึ้นมาหมู่มวนวิหกโผ่บินไปตามเวหาจะกลับคืนสู่ชายคาชายป่าเป็นแหล่งพักพิงน้องนางใยไม่เห็นกลับมาจากไปตั้งหลายปีกว่าท้องนาบ้านเราเหงาจังลมหนาวพัดโบกโยกเรือนจนคล้ายจะพังผู้เฒ่าตายายลงนั่งเหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย
นกน้อยจากท้องนาราคาถูกเธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไปกตัญญูบิดามารดาปานใดแม่สายจากเมืองเจียงฮายตกไปสู่สังคมทรามเมื่อรู้สึกตัวว่าสายเกินไปหมื่นพันที่เธอผ่านชายหัวใจเธอคงเย็นชาสังคมกระหน่ำซ้ำซ้อนเธอต้องติดยาไม่คิดห้วนคืนกลับนาปรารถนาเพียงยาเมา ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอกเธอจึงจารกเมืองบางกอกเอายาไปฝากเอาหมากเอาพลูเสื้อผ้าแม่สายที่เธอจากมาเหมือนว่าจากมาสายเกินไป นกน้อยกลับมาเธอทันพระสวดใครเล่าเจ็บปวดสังคมเมืองไทย
