INTRO :
ทุกครั้งที่เราต้องแข่ง
ที่หนึ่งจากการแข่งขันเท่านั้น
ที่ควรได้รางวัล ผู้แพ้ที่ดีทุกคน
ก็ต้องเข้าใจเหตุผล และควรยินดีกับเขา..
* แต่ (จาก) วันที่เธอตัดสินใจบอก ว่าเราต้องแพ้
เสียงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ..
** เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ
เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน
จะอ่อนแอถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไม แพ้ไม่เป็น
ทุกครั้งที่เดินสวนกัน ก็อยากจับมือกับเขา
แล้วพูดว่าเราก็ยินดี และแล้วก็ทำไม่ลง
ทำได้แค่เพียงเดินหนี ให้หายไปจากเธอกับเขา
(ซ้ำ * **)
(ดนตรี)
เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ
เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน
สั่งให้ลืม ลบเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม ยังรักเธอ..