พลัดหลงทางอยู่กลางฝัน
หมอกและควันอยู่เต็มฟ้า
ลมแรงดั่งพายุร้ายจะพัดมา
มืดมัว แสงสลัวสุดสายตา
พลันเห็นเธออยู่ตรงนั้น
ยิ้มให้กันอย่างสดใส
ดีใจ พอเข้าไปใกล้เธอก็ลับไป
ทิ้งไว้แค่ฉันกับความหวาดกลัว
* โลกในความเป็นจริง
สิ่งที่เราประวิงก็คือรักเก่าๆ
โลกในความเป็นจริง
สิ่งที่เราเป็นเราก็คือรักเดิมๆ
ช่างลืมมันยากเหลือเกิน
เดินผ่านมันไปตั้งนาน…นาน
โลกถ้าเป็นละคร
เราคงอยู่ในตอนที่ไม่เหลืออะไร
โลกถ้าเป็นละคร
เราคงอยู่ในตอนที่เธอทิ้งกันไป
ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด
ใจมันก็ยังรัก…เธอ
อยากล่องลอยอยู่กลางฝัน
ใช้ทุกวันอยู่ในนั้น
คงเจอสักวันที่เธอจะทักมา
กอดคลอ เฝ้าพะนอไม่ให้ลับตา
ต่างที่เพียงอยู่ตรงนี้
เธอที่มีอยู่ตรงนั้น
เพียงฝัน ที่เราเท่านั้นจะได้ใกล้กัน
เพียงฉันแค่ฉันกับความหวาดกลัว
(*)
