เปิดอ่านถ้อยคำที่เคยย้ำความรู้สึก
เฝ้านึกถึงเพลงที่เราแบ่งฟังหูละข้าง
เพลงนี้เองใช่มั้ย
เสียงหัวเราะเธอยังดังชัดเจนเหมือนเก่า
จำตอนเธอเมา ที่ฉันหลอกคุยเรื่องไหนก็ตาม
เธอตอบทุกอย่างที่ถาม
*อยู่ตรงนี้ ฉันอยู่กับความเหงาเดียวดายที่มี
ความรู้สึกในใจ ไม่เปลี่ยนไป แม้จะเจอผู้คนสักเพียงไหน ยังอยู่อย่างนี้
**เธอคือแสงทอดวงตะวัน
เธอคือห้วงเวลาที่ไร้ขอบเขตอนันต์
เธอคือภาพวาดงามโดดเด่นเหนือใคร
เธอคือความคิดถึง และห่วงใย
เธอคือท่วงทำนองขับขาน
เธอคือฤดูกาลที่แปรเปลี่ยนตามหัวใจ
(เธอคือนักเดินทางที่ล่องลอยแสนไกล)
เธอคือสายลมที่จากลาฉันไป
เธอได้ทิ้งรักไว้ในแสงดาว
เวลาทั้งคืนยาวนาน แสนเบื่อหน่าย
พอมีเธอข้างกาย กลับเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
แวบเดียวก็หกโมงเช้า
แค่เพียงวูบเดียวยังจำสายลมนั่นได้
ช่างเย็นสบายและทำให้ฉันพบความสุข
สุขที่จากไปแล้ว
