เมื่อก่อนเธอและฉันเราต่างเป็นเพื่อนกัน
ส่วนตัวเรานั้น เราเข้ากันได้ดี
รู้ใจกันและกัน ความผูกพันล้นปรี่
เยื่อใยและไมตรี
แต่จู่ๆเราสองต้องจากกันเหินห่าง
ต่อนานๆครั้งจึงเจอะกันสักที
พบเจอกันเมื่อใดเราสุขใจล้นปรี่
พูดคุยกันทั้งวัน
แล้ววันหนึ่งเรามาเจอหน้ากัน
เธอนั้นซิมีคู่ขวัญ เป็นเงาเฝ้าคลอไม่ห่าง
ใจแสนจะปวดร้าว ทนฝืนยิ้มให้กับเขา
เกลื่อนกลบรอยเศร้าหมอง
เพิ่งจะรู้ว่ารักมันก็สายแล้วนั่น
คงไม่มีวันได้ชื่นชมสมปอง
น้ำตารินตกในเต็มปรี่ไปทุกห้อง
เฝ้ามองยังเสียดาย
(ซ้ำทั้งหมดอีกครั้ง)
น้ำตาตกในเต็มปรี่ไปทุกห้อง
เฝ้ามองยังเสียดาย
