สะพานรักสารสิน
สิมิลัน
เป็นตำนานเล่าขานผ่านมานมนาน บอกลูกหลานรุ่นหลังฟังให้ดี
เรื่องความรักความสุขโสภาโสภี จบลงที่ความโศรกเศร้า
ของชายหนุ่มหญิงสาวรักกันมาหลายปี เป็นความรักคงที่และมั่นคง
น้องเป็นครูพี่เป็นเพียงคนขับรถจนๆ จะขยันอดทนเพื่อเธอนั้น
//เหนื่อยเพียงไหนทนและทำเพื่อเธอทุกอย่าง สิ่งใดขวางฉันจะคอยสู้ไป
มีความหวังเป็นพลังเพื่อเธอยิ่งใหญ่ จะก้าวไปพร้อมกับเธอผู้เดียว
แล้วที่สุดเรื่องราวมรสุมผ่านมา พ่อแม่จ๋าโปรดเห็นใจข้าที
รักกันอยู่พรากกันแยกกันช้ำชีวี เกิดเป็นคนชาตินี้มีแต่ซวย
น้องโดนเพื่อนทำน้ำตาไหลนองสองแก้ม เหมือนมีดแทงเฉือนกลางใจพี่
เพราะความจนจึงต้องทนแค้นใจเหลือที่ จบแค่นี้ลาทีความระทม
// และสุดท้ายความเป็นคนก็มาถึงที่สุด แสนรันทดเกิดมาชาตินี้
ผ้าขาวม้ามาห่มอยู่พร้อมใจน้องพี่ ฝากกายพลีใต้สะพานรักสารสิน
ย้อนมาสู่ผู้คนในยุคปัจจุบัน คนเรานั้นมีแต่ความหลอกลวง
สวมหน้ากากเข้าหาใช้ปัญญาเข้าข่ม รักระทมไม่มีความแน่นอน
เป็นคนหนึ่งแต่มีหลายใจ มีความรักมอบให้แก่คนทุกคน
ช่วยกันเถิดเพื่อพี่น้องและคนจนๆ ผู้ที่ทุกข์ทนคือความรักที่แน่นอน
//น้ำยังไหลไปใครเขาก็กล่าวขาน นั้นเป็นตำนาน บอกลูกหลานถึงความรักที่ผ่านมา
//ราตรีแสงดาวกุลสารกันมา ความรักและน้ำตา บอกตำนานสะพานรักสารสิน
@ ไม่รู้ถูกป่าวนะ ถ้าใครอยากฟังเพลงนี้ก็ทิ้งเมลล์ไว้นะเดี๊ยวผมส่งไปให้
/เด็กใต้ใจเกิน 100//
