มีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นเคยใส่ใจ
ในตอนที่มีใคร เห็นเธอแค่หางตา
เพิ่งเข้าใจ ในวันที่เสียใจ เสียทั้งน้ำตา
ไม่เหลือใครๆ เหมือนเคยมา เป็นช่วงเวลาที่มืดมน
แต่กลับเป็นเธอที่เคียงข้างฉันยืนยันไม่ทิ้งไป
ก็เพิ่งเข้าใจในวันที่ทุกข์ เกินทน
* เธอ… นั้นเป็นเสมือนดวงดาว
ที่คอยส่องแสงพร่างพราว ชัดเจนสว่างไม่จางหายไป
** ต้องรอ.. แสงไฟมืดมิดลงไป ฉันจึงจะได้เข้าใจ
ว่ายังเหลือใคร ยิ่งมืดเท่าไรยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจน
ไม่เจ็บช้ำ ก็คงไม่ซึ้งคำปลอบใจ
ในวันที่ยืนไหว แขนใครจะสำคัญ
ไม่เหว่ว้า ก็คงไม่สนคนข้างๆกัน
พึ่งรู้ในวันที่ใจสั่น ว่าเธอเท่านั้นที่เป็นห่วง
ก็เธอคนเดียวที่เคียงข้างฉันยืนยันไม่ทิ้งไป
ก็เพิ่งเข้าใจในวันที่ทุกข์เกินทน
ซ้ำ *,**,**