คนที่ 1) โอ๊ยเบื่อ...กรุงเทพฯ ร้อนก็ร้อน รถก็ติด
ไปไหนก็ไม่สะดวกเลย
คนที่ 2) แหมแกจะมาเบื่อ ๆ อะไรละหึ
กรุงเทพฯ เขามีของดีตั้งเยอะ
คนที่ 1) ไหนของดี ของดี
คนที่ 2) แหมสะพานพระราม 9 นะ แกเคยไปหรือเปล่าล่ะหึ
คนที่ 1) อ๋อสะพานแขวนนั่นหรือ
คนที่ 2) นั่นแหละเขาสร้างมาตั้งนานแล้ว ยังไม่ทันเท่าไรเลย
พังซะแล้ว แหมไปดูซะมั่งซิ
คนที่ 1) สะพานแค่นี้ก็ไปว่าเขา เอาอย่างนี่ดีกว่าเรา
คนที่ 2) ฉันไม่ได้ว่ามันพังจริง ๆ อะเฮ้ย
คนที่ 1) เราไปทะเลกันดีกว่า ไปเที่ยวกัน
คนที่ 2) เอ้อดีเหมือนกัน มันจะได้เย็นใจบ้าง ไปไหนล่ะ
คนที่ 1) ไประยอง
คนที่ 2) เอ้อดีเหมือนกัน ฉันจะได้ดูผีเสื้อสมุทร เฮอะ
(ดนตรี)
คนที่ 2) เอ๊ย สายลม โบกโบยพัดมา
เกลียวคลื่นพลิ้วมา กระแทกชายฝั่ง
คนที่ 1) เอ๊ย ฟังคล้ายจังหวะจะโคน
โยก ๆ โยน ๆ เป็นเสียงดนตรี
คนที่ 2) ชายหนุ่มนั่งลงริมฝั่ง
เหมือนภาพความหลังวรรณคดี
คนที่ 1) ตัวเขาเหมือนพระอภัยมุณี
มานั่งเป่าปี่อยู่ที่ริมทะเล
พร้อม) เป็นเรื่องราวฉุกคิดในใจ
ว่าปี่พระอภัยคงคล้ายปี่หนุ่มคนนั้น
คนที่ 2) ถึงวันเวลาจะไกลห่างกัน
คนที่ 1) เอ้า วันเวลาจะไกลห่างกัน
คนที่ 2) แต่ปี่สองคนนั้นทําจากบ้องไม้ไผ่
(ดนตรี)
คนที่ 2) เอ๊ย ก็สังคมในทุก ๆ วัน
อาทิตย์ถึงจันทร์รึมันก็รกขมอง
คนที่ 1) เอ๊ย ก็ต้องหยิบเรื่องราวเบา ๆ
มาร้องมาเป่าคละเคล้าสําเนียง
คนที่ 2) เรื่องราวดําเนินเรื่อยไป
ปี่พระอภัยทําไมถึงไม่มีเสียง
คนที่ 1) เวลาเป่าต้องทําคอเอียง
ต้องคอยมองเมียงดูทิศทางลม
พร้อม) ริมทะเลธรรมชาติเป็นใจ
กอดบ้องไม้ไผ่เจาะเป็นรู ๆ
คนที่ 2) เป่าตรงปากจนควันออกหู
คนที่ 1) เอ้า เป่าตรงปากจนควันออกหู
พร้อม) พระอภัยก็ดูเป็นอารมณ์ดี เอ๊ย ทําไม
(ดนตรี)
คนที่ 1) เอ๊ย เสียงเพลงยั่วเย้าอารมณ์
ผู้ใหญ่ชื่นชมว่าหมดปัญหา
เด็กจะได้ปิดหูปิดตา
จะหมดเวลาไปกับดนตรีกาล
คนที่ 2) เฮ้ย ๆ ๆ ๆ ก็เสียงเพลงร้องเพื่อชีวิต
เดี๋ยวเด็กเค้าจะคิดกําเริบเสิบสาน
เสียอารมณ์การบริหาร
รับประทานข้าวไม่อร่อย
คนที่ 1) ถึงเวลาสังคยานาเมืองไทย
ผู้หลักมักใหญ่ชอบปิดหูปิดตา
คนที่ 2) เอ๊ย จนเด็กต้องพากันเดินคอเอียง
คนที่ 1) เอ๊ย เด็กต้องพากันเดินคอเอียง
พร้อม) ไปจุดตะเกียงเป่าปี่พระอภัย
เอ๊ย ทําไม ทําไม
(ดนตรี)
