ลืมตามาชําเลืองดูโลก
เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา
หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว
กว่าจะได้ขบเคี้ยวก็ย่างวัยชรา
ฟันฟางจวนจะหักหมดปาก
ตามัวจนตามัวจนจะมองไม่เห็น
ริ้วรอยของความลําเค็ญ ดูที่เส้นเอ็นปูดโปน
SOLO:
คํานึงถึงคนเฒ่าคนแก่
เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย
อดออมวันละนิดละหน่อย...
เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน
หวังเพียงเพื่อลูกๆ เติบโต
ได้เป็นผู้มีการศึกษา
หนทางในภายภาคหน้า เป็นเจ้าคนนายคน
* ผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน
ถ้าสมบัติมโหฬาร...ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น
ถ้าสมบัติมากล้น...ยังพอมีคนเอาใจ
SOLO:
(ซํ้า *)
SOLO:
ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า
ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร
คํ้าจุนจนลูกหลานเติบใหญ่
ต่างตอบแทนนํ้าใจเพียงรดนํ้าดําหัว
สังคมทวีความดิ้นรน
สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว กลัวไม่มีคนไปเผา
