ความจำเป็นที่เราต้องเดินทาง ฉันมีเหตุผล
กี่วันสุขล้น ถึงวันต้องจาก
เพิ่งรู้การเฝ้ารอ นั้นมันว่างเปล่า แค่ไหน
วันเวลาผ่านไปปฏิทินนับวันเปลี่ยนผัน
แต่ในใจฉันบอกช้าเกินไป
หลับฝันยังละเมอ ถึงวันได้เจอ
* ที่ตรงนั้น เป็นเช่นไร จะเหงาหรือเปล่า
เมื่อเธอหลับตาไร้ดาวมืดมน
หนึ่งใจทุกข์ทน หนึ่งใจของคน
ที่ไม่ชิน ยังคิดถึงเพียงแค่เธอ
** ฝัน เราเจอกันในนั้น แค่เราคิดถึงกัน
ก็พบความสุขเสมอ ฉันและเธอ กันและกัน
ไกล กว่าที่ตาจะเห็น กว่าความจริงที่เป็น
อย่างน้อยยังมีความฝัน
พอได้ทำให้คืนอ้างว้าง อีกคืนได้ผ่านพ้นไป
การเดินทางที่นำพาให้เราสองคนห่างไกล
ห่างกันเพียงไหน แค่ระยะทาง
ที่วัดด้วยหัวใจ ก็แค่หลับตา
(*,**,**)
