พอสังคมรู้ไม่ใช่ของแท้ รักจึงปรวนแปร
เหมือนสนิมกินเหล็กภายใน
เคยชื่นเคยชม กลับระทมจิตใจ
เพชรเลี่ยมทองใหม่ ย่อมไกลห่างเพชรแท้ทองคำ
วสันต์ คิมหันต์ เหมันต์ ผ่านพ้น
ความทุกข์วกวน เพราะรักปี้ป่นชอกช้ำ
กรรมเก่า กรรมใหม่พลัดให้ระกำ
รักเคยดื่มด่ำ กลับหมองช้ำจาบรรณ
* เสมือนคุณหญิงนอกทำเนียบ
ช้ำหาใดเปรียบ ทั้งที่เป็นคนเหมือนกัน
สังคมใหม่เวทนา ถากถางนินทาทุกวัน
เคยดีงามสารพัน ต้องหวั่นอุรา
** จะผันจะหนี หนีหน้าไป
ก็ครั่นดวงใจ พระคุณของแม่ใหญ่หนักหนา
จำกลับสลัมคืนแหล่งเกิดมา
โอ้ความรักจ๋า ฉันขอลาชั่วนิรันดร์
(*,**)
ชีวิตจึงเหมือน คุณหญิงนอกทำเนียบ
ชีวิตจึงเหมือน คุณหญิงนอกทำเนียบเอย
