เนื้อเพลง คำสุดท้าย - พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง

Intro :        

           
คิดจะลืม ลืมเธอให้ได้
             
รู้บ้างไหม มันนานแสนนาน
        
รู้บ้างไหม มันทรมาน
                        
กับคำเลิกรา แล้วเธอเดินจากไป

       
* คนที่เคย เคยห่วงใยอยู่
   
คนที่เคยใกล้ชิดผูกพัน
           
ก็แล้วทำไม ทำไมคนนั้น
            
กับคนที่เธอรักมากกว่าฉัน

                          
จึงยอม ยอมหนี เพราะใจมันรู้ดี
                                      
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว กับคำสุดท้าย (เสียใจ)
                
มันสายเกินไป สายเกินไป...

                    
กับคำนั้นจึงยอม ยอมหนี
                
เพราะใจมันรู้...ดี
                          
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว
          
กับคำสุดท้าย (เสียใจ)
                                    
มันสายเกินไป สายเกิน เกินที่จะทน...

(ดนตรี)    
                
                    

(ซ้ำ *)

                     
จึงยอม ยอมหนี เพราะใจมันรู้ดี
                                      
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว กับคำสุดท้าย (เสียใจ)
                
มันสายเกินไป สายเกินไป...

                    
กับคำนั้นจึงยอม ยอมหนี
                
เพราะใจมันรู้...ดี
                          
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว
          
กับคำสุดท้าย (เสียใจ)
                 
มันสายเกินไป สายเกินไป...

                     
กับคำนั้นจึงยอม ยอมหนี
                
เพราะใจมันรู้...ดี
                          
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว
          
กับคำสุดท้าย (เสียใจ)
                 
มันสายเกินไป สายเกินไป...

                    
กับคำนั้นจึงยอม ยอมหนี
                
เพราะใจมันรู้...ดี
                          
เคยผิดหวังและต้องหวั่นไหว
          
กับคำสุดท้าย (เสียใจ)... fade out