เนื้อเพลง กวีบทเก่า - พาราด็อกซ์ (Paradox)

Intro :       

                            
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
                                            
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยไยดีไม่ซึ้งไม่ชวนฝัน

                 
* ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
             
คือความรักที่กลายเป็นความเศร้า

                            
อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ
                               
อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
                                      
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
                              
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยว กับเรา

                         
จนวันที่เขาลืมเรา จู่จู่ความเหงาก็เกิดมี
                                            
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล

(ซ้ำ *)

                                        
** อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ
                               
แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
                                    
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง
                                      
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

                                      
เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว
                 
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
                         
ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำกว่านี้
                 
ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้

Instru:     

(ซ้ำ **)

                            
อ่านไปอย่างช้าๆ รักมันช้ำๆ
                             
แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
                                    
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง
                                      
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

Instru:   

                                          
ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา