Intro:
มองตัวเองในกระจกร้าวเมื่อไหร่
ในดวงตาฟ้องว่าเจ็บลึกเท่าไหร่
ไม่เคยจะร้องให้ใครได้ยิน รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง
หากมันจะเลวจะร้าย อดและทนซะอย่าง
ใจมันคอยนับเริ่มจากศูนย์ถึงสิบ
ใจมันลอยลิบไปไม่รับเรื่องราว
หากจะฝืนไม่ยอมจบลง ก็คงได้แต่ปวดร้าว
บอกตัวเองว่าเราจงทนเข้าไว้
* แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใครนั้นฝากไว้
อดและทนไม่อาจบอกใครใคร
อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไหร่
ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่
ง่ายดายเธอทุบให้พังกับมือ หรือเราไม่มีความหมาย
am
เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอสักวัน
(ซ้ำ*)
ฝืนจะข่มใจแม้ลำบาก ใจมันอยากตะโกนร้อง
แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ ร้องไห้ไม่มีน้ำตา กลั้นมันเอาไว้
เก็บในใจตัวเราเอง
** แม้..แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผลรักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำรอยร้าวที่ใครนั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก
(ซ้ำ **/**)
