พ่อครับ พ่อจําได้ไหมในวันที่ผมยังเป็นเด็ก กับรถคันเล็กคันโปรดนั้น
สุขใจอยู่บนถนนที่มีในจินตนาการ แค่ไขลานแล้วให้วิ่งไป
จนวันที่เห็นเพื่อนมีคันใหม่ เป็นรถที่วิ่งไกลและเร็วกว่า
พ่อจําได้ไหมผมทําไงวันนั้น เพื่อของที่ผมปรารถนา
ผมร้องผมงอแงจนกว่าพ่อตามใจ
มันแค่ทําน้ําตาให้ไหลแค่ร้องไห้ดังดัง เท่านั้นก็ได้ทุกอย่่างดังต้องการ
ได้มีรถของเล่นที่เหมือนกับเพื่อนเขามีกัน ก็รู้พ่อทนไม่นานที่เห็นผมเสียใจ
ผ่านมาก็เริ่มสงสัยว่าตัวกับใจนี้โตเกินวัยหรือเปล่า นี่คือเหงาหรือใจมันใหญ่ไป
พ่อครับ เขาว่าความรักนั้นมาเติมเต็มที่ว่างในใจ อยากรู้ว่ามีขายที่ไหนหรือเปล่า
ก็เมื่อได้เห็นเพื่อนที่เขารักกัน อย่างนั้นผมควรจะยินดีให้
แต่ปัญหาเพราะว่าเธอคนนั้นผมรักของผมอยู่มากมาย
แล้วผมต้องทํายังไงให้เขาทิ้งกัน
มันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ
ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา
แต่เอาจริงๆเหมือนมันมี+++ ที่บางทีให้ทั้งใจก็ไม่มีความหมาย
ทุ่มเทให้เท่าไรเธอไม่ยอมขาย แล้วผมต้องทํายังไงพ่อช่วยผมที
บอกได้ไหม
ว่ามันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ
สุดท้ายมันคือ+++ที่เธอไม่สนใจ
