ทุกครั้งที่เราต้องแข่ง
ที่หนึ่งจากการแข่งขันเท่านั้น
ที่ควรได้รางวัล
ผู้แพ้ที่ดีทุกคน ก็ต้องเข้าใจเหตุผล
และควรยินดีกับเขา

แต่วันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้
เสียงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ

เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ
เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน
จะอ่อนแอถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไม แพ้ไม่เป็น

ทุกครั้งที่เดินสวนกัน ก็อยากจับมือกับเขา
แล้วพูดว่าเราก็ยินดี และแล้วก็ทำไม่ลง
ทำได้แค่เพียงเดินหนีให้หายไปจากเธอกับเขา

แต่วันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้
เสียงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ

เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ
เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน
จะอ่อนแอถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไม แพ้ไม่เป็น

จากวันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้
ถึงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับ

เกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจ
เกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหน
สั่งให้ลืมลบเท่าไร ไม่รู้ทำไม ยังรักเธอ