ทุกคืนที่อยู่คนเดียว ภายใต้แสงดาว
มองฟ้าที่มันพร่างพราว น้ำตาจะไหล
ทุกทีที่ลมพัด ยังคิดถึงภาพเธอที่เดินจากไป
ยังเจ็บช้ำ ยังร้องไห้อยู่ภายใต้แสงจันทร์

ก็ไม่รู้ต้องทนเจ็บจนถึงเมื่อไร 
ที่จะลืมเธอได้อย่างนั้น
เมื่อสายลมและแสงจันทร์
ยังคงบังคับให้ฉันกลับไป กลับไปรักเธอ

เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า 
ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์ 
ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ 
ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืน ฉันยังละเมอ 
เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอ ทุกๆ คืน

ตัวฉันไม่อาจจะรู้ เหตุใดทุกคืน
ใจฉันไม่อาจจะฝืน ลืมเธอซะที
แต่แสงจันทร์อาจจะเห็น 
ความเป็นจริงที่ฉันยังคงหลีกหนี
ไม่ยอมรับว่าทั้งใจที่มีมันยังเป็นของเธอ

เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า 
ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์ 
ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ 
ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืน ฉันยังละเมอ 
เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอ ทุกๆ คืน