กาลครั้งหนึ่ง โลกสู่ ยุคมืดม้วยมอดดับ
ยักษ์มารเถลิงอำนาจ ประกาศกร้าว สะเทือนฟ้า
จ้องจับมนุษย์เขลาโง่ เป็นอาหาร อันโอชา
มันผู้ใดเห็นแย้ง กูจะกัดสูบเลือด ตายตกทั้งเป็น

หวาดกลัวตัวจะตาย ขี้ย้อน ขึ้นสมอง
แบ่งฝ่าย เลือกข้าง เกลียดแม้ร่วมสายเลือดโลหิต
มึงต่างมึงแย้งมึงมันชั่ว โกรธเกลียด เป็นอาจิณ
จับดาปหยิบปืนกราด ประจันหน้า เข่นฆ่าธรณีครวญ

ห่าพิรุณ โปรยปรายจากปลายฟ้า เป็นหยดเลือด
พสุธาแตกแยก แบ่งออก ฉีกเป็นสอง
จอมมารอุปโลกน์ สวมมงกุฎ ชฎาทอง
บงการจาบจ้วง เหยียบ+++ที่ฉาบเลือด สู่สวรรค์ดาวดึงส์

จอมมาร จักเย้ยสำแดงเดช ฤทธานุภาพ
กดตีนเหยียบกระทืบ สวรรค์ชั้นฟ้า ลงดาปเชื่อด
ถลกร่าง กระชากซาก กำซาบเลือด
หัวเราะร่า ขากเสลด ถมทับแผ่นดิน
.........
.........
กงล้อแห่งความเขลาโง่ของผู้คน ยังคงหมุนวนเชื่องช้า
ไปพร้อมกับคราบนํ้าลายที่อ้างถึงความถูกต้อง และความดีงาม

เป็นคราบนํ้าลายที่จับแน่นบนปลายดาปของเพชฌฆาต
และค้อนแห่งตุลาการ
มันอยู่ในรอยยิ่มของนักการเมือง ชั่วขณะวาจามุสา
แห้งกรังที่มุมปากของเหล่าปฏิกิริยาชน
ผู้เอ่ยถึงประชาธิปไตยเพียงเนื้อหา
แต่ขาดความรู้แจ้งในแก่นสาร และสาระของมัน

มันอยู่ในภาวะสมาธิ และความหงี่เงี่ยนของภิกษุ ผู้อ่อนต่อโลก
เป็นคราบนํ้าลายที่ซ่อนเร้น ในจิตเหนือสำนึกอันโง่เง่า
ของนักเคลื่อนไหวผู้ชักจูงผู้อื่น
ให้เห็นคล้อยไปกับแนวคิดเสรีนิยมแบบผิดๆ


และแล้ว เราจึงได้เรียนรู้จากประสบการณ์ว่า
..........
ประติมากรรมที่สร้างจากผงเถ้ากระดูกแห่งการเข่นฆ่า
และความมักง่ายในอุดมการณ์จอมปลอม ไร้เดียงสา
แม้ภายนอกจะเปล่งวิจิตรอันงามตระการได้เพียงใด
แต่ไม่อาจสำแดงความงามที่แท้จริงออกมาได้เลย
....
ไม่มีทาง