นี่เวรหรือกรรม   ที่ตอกย้ำให้เราหมองหม่น
  เมียรักที่นอนข้างตน   ยามจนเธอคิดหน่ายหนี
  อยู่กินกันมา    ดุด่าไม่เคยสักที
  ชีวิตคู่เคยสุขขี   วันนี้คนดีชวนหย่า

                      ต้องตามใจเธอ   มาอำเภอด้วยแรงใจหมด
                      มือกำทะเบียนสมรส   เก็บกดกล้ำกลืนน้ำตา
                      โธ่เราตอนนี้   เหมือนผีใกล้ถึงป่าช้า
                      ตรงข้ามกับเธอเมียจ๋า   เหมือนนกจะหลุดจากกรง

                                 * ใจมันอึดอัด   เมื่อปลัดเข้ามาเกลี้ยกล่อม
                                    เป็นตายไม่ยอม   เธอพร้อมพูดอย่างฟันธง
                                    คืนดีอย่าฝัน    เลิกกันคือความประสงค์
                                    อยู่ไปมีแต่จนลง    ก็คงต้องยอมหย่าให้
               
                                                  เลิกกันนะเธอ   หน้าอำเภอมีคนรออยู่
                                                  คำพูดทิ้งท้ายได้รู้   โฉมตรูเธอมีจุดหมาย
                                                  ใบหย่าใบนั้น     มันสำคัญกับเธอมากมาย
                                                   กับฉันมันช่างเลวร้าย     ร้องไห้ที่หน้าอำเภอ
                                                                        ซ้ำ *