คืนเงียบเหงา ดาวยังมีดวงจันทร์ ผิดกับฉัน ไม่มีใครคอยห่วงหา
เสียงหัวใจแผ่วเบา เคล้าเสียงลมพัดมา บอกว่าสัญญา หมดความหมาย
คนที่รอ ใจมันทรมาน แค่คำหวาน หว่านล้อมให้หลงงมงาย
หอมกลิ่นความคิดถึง ซึ่งเธอไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยรู้สึกอ่อนไหว เพราะใจด้านชา
มีแต่เพียงน้ำตา อาสาเป็นเพื่อนปลอบใจ ดูสิแต่ใบไม้ ยังคอยจะสมน้ำหน้า
ไม่ใช่คนสำคัญอะไร แค่คนรอที่ไม่มีค่า ไม่เคยอยู่ในสายตา แล้วเค้าจะมองกลับมาทำไม
* คนใจเหงา มองดาวในอ้อมกอดจันทร์ ร่องรอยความฝัน ไม่ทันเลื่อนลางจางหาย
หนึ่งคนตั้งใจจะรอ อีกคนก็ลืมง่ายดาย สงสารกันหน่อยเป็นไร เห็นใจคนรอ
(*)