เหม่อมองบนฟ้าไกล จะมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
* มีคนเป็นล้านคน ฉันว่าเหตุผลจริง ๆ ที่เราเจอกัน
จากคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
** ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นฉันขอได้ไหม
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน
เนิ่นนานถึงจนวันตาย ฉันขอได้ไหม
เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่ก็ได้พบเธอ ก็รู้จริง ๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น
(*,**)
มีคนอีกเป็นล้านคน ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
(**)
ฉันขอได้ไหม