นาฬิกา ร้องบอก เวลา ก็เตือนบอก ว่าถึง เวลา ที่ต้องไป
หมดเวลา แล้วมันคอยบอก หมดเวลาแล้วเตือนตลอด
เสียงคุณครู ลอยเตือนย้ำมาแต่ไกล
พอแค่นั้น ทุกคน หมดเวลาวางปากกา แล้วเดินขึ้นมาคืน Answer Sheet
แล้วฉันก็ขออีกหน่อย แล้วฉันก็ขออีกหน่อย
คุณครูชายตา มองมา ส่งสายตา อย่าทำอย่างงั้น
บางทีบางครั้งต้องหยุด บางทีบางครั้งต้องหยุด
บางทีบางคราวเราต้องเข้าใจในเงื่อนไขของเวลา
ทุกคน เราเหมือนกัน บางทีไม่มีเวลามากพอจะทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกคน เราเหมือนกัน เราไม่ได้มี เวลาที่มากพอจะทำ
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้ แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
ก็ครูบอกได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
บางทีความจริงเป็นสิ่งที่ยากจะเข้า
เพราะเรามอง เพียงแค่ใจเราเอง
พอเติบโตขึ้นมา โจทย์ปัญหามันก็เปลี่ยน
ฉันย้อนคิดถึงคำเดิม ๆ แต่ยังใช้ ได้เหมือนกัน
เสียงครูที่เคยได้บอก เสียงที่เคยได้บอก
เป็นเสียงคุณครูกับคำเดิมๆ ที่คอยย้ำ ซ้ำ ซ้ำ
ว่าความ รัก ก็เหมือน กัน หมดเวลา
เดินออกมา แล้วเช็ดน้ำตามองเขาเดินไป
แล้วฉันก็ขออีกหน่อย แล้วฉันก็ขออีกหน่อย
คุณครูชายตา มองมา ส่งสายตา อย่าทำอย่างงั้น
บางทีบางครั้งต้องหยุด บางทีบางครั้งต้องหยุด
บางทีบางคราวเราต้องเข้าใจในเงื่อนไขของเวลา
ทุกคน เราเหมือนกัน บางทีไม่มีเวลามากพอจะทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกคน เราเหมือนกัน เราไม่ได้มี เวลาที่มากพอจะทำ
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้ แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
คุณครูบอกได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้ แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
ก็ครูบอกได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
บางทีความจริงเป็นสิ่งที่ยากจะเข้า
เพราะเรามอง เพียงแค่ใจเราเอง
เพราะเรามอง เพียงแค่ใจเราเอง
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
