ถึงจะน้อย น้อยใจชะตาชีวิตนิดนิด
แต่ก็คิด คิด คิด ว่าซักวันมันคงดี
ถึงจะท้อ ท้อ แท้ ที่มีแต่ แพ้ แพ้ เขา
แต่ไม่เศร้า เศร้า เศร้า มือของเรายังมี
จากฮัลเล ฮัลเลวังกา
เปลี่ยนมาใช้ทั้งมือและเท้า มีกี่ยกก็คงต้องเดินเข้าใส่
เคยรำเคยร้องก็จำต้องมา เอาใบหน้ารับนวมจากเขา
มีแต่เสียง เสียงเชียร์ให้เรา แย็บซ้าย แย็บซ้าย
* ต่อให้ล้ม ล้ม ล้ม ล้ม ล้ม ต้องนอนระบมจนปวดจุก
ก็จะลุก ลุก ลุก ลุก ลุก และไม่มีคำว่าครวญคราง
ต่อให้เย็บ เย็บ เย็บ เย็บ เย็บ จนยับจนเยินสักเพียงใด
ก้มหน้าลุย ลุย ลุย ลุยไป ก็เพราะหัวใจมีหมัดสั่ง
** ผมนี้ขึ้นเลย ผมนี้ขึ้นเลย ผมนี้ขึ้นเลย ไม่ว่าหน้าไหน
ผมนี้สู้เลย ผมนี้สู้เลย ผมนี้สู้เลย เอาให้โลกรู้ไว้
ถึงจะรัก รักเธอ แล้วเธอไม่รักซักนิด
แต่ก็คิด คิด คิด ว่าต้องเอาให้อยู่หมัด
ถึงเธอชก ชก ชก ชกฉันให้น๊อค น๊อค น๊อค
ก็ไม่กลัว กลัว หรอก ความตั้งใจเป็นถาด
จากฮัลเล ฮัลเลวังกา
เปลี่ยนมาใช้ทั้งมือและเท้า มีกี่ยกก็คงต้องลุยเข้าใส่
เคยรำเคยร้องก็จำต้องมา เอาใบหน้ารับนวมจากเขา
อยู่กับเสียง เสียงเชียร์ให้เรา ฮุคซ้าย ฮุคซ้าย
(*,**)
ผมเป็นลิเกตกอับ ช่างอาภัพเหลือที่
ถึงยังได้ขึ้นเวที แต่ก็เป็นผืนผ้าใบ
จากร้องรำมากำหมัด โดนอัปเปอร์คัตเสียจนชิน
หากชีวิตไม่สิ้น ก็คงต้องดิ้นกันไป
(*,*,**)
