(กระแต)
สุริยาเลื่อนลาลับ สุดคณานับเนิ่นนานปี
ณ.ริมฝั่งมหานที พระรถเมรี ร่ำรี้ ร่ำไร
สำเนียงน้อง ร่ำร้องว่า โอ้โอ๋กรรมมา แต่ปางไหน
อยู่หลัดๆ ก็มาพลัดพรากไป
แม่พวงมาลัย กลุ้มอุรา
เคยถนอม หอมระรื่น จากไปเป็นอื่น เสียแล้วหนา
เมรีหมดหวังละก็มานั่งโศกา ฟูมฟายน้ำตา หลั่งไหลนอง
โฉมยุพิน... ปิ่นนารี ทุบอกชกตี ปากร่ำร้อง
ว่าภัสดาไม่หันหน้ามามอง รักหลุดลอยละล่อง ลอยไป
(กระต่าย)
พระรถตอบถ้อย เจ้าอย่าน้อยใจนัก เมรีเป็นยักษ์ จักอยู่ไฉน
พี่เป็นมนุษย์ หรือจะมาฉุดดวงใจ น้องจงกลับไปเสียเถิดนาง
แม่ขวัญตา แทบอาสัญ ใจรักมั่น ไม่จืดจาง
เศร้าโศกโศกา ไม่วายวาง หมดหนทาง จะติดตาม
ด้วยทะเล กั้นขวางหน้า หมดปัญญา แม่นงราม
กู่ตะโกน จนก้องน้ำ บาปเวรหรือกรรม เล่าจอมใจ
แม้นพี่ไม่กลับ...มารับขวัญ ขอถวายชีวัน ไม่หวั่นไหว
นางก็พลัน กลั้นใจตาย น่าเห็นใจ แม่นงเยาว์
(กระแต)
รักเขาข้างเดียว ข้าวเหนียวนึ่ง น้ำท่วมไม่ถึง อับอายเขา
ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงา ว่าตัวของเรา ต้องเจียมตน
(กระต่าย)
อยากเจอรักแท้ ที่แน่วแน่นอนนัก พี่จะบอกให้น้องรัก เอาบุญสักคน
ลองรักกับพี่ ซิไม่มีอับจน เจ้าจะสุล้นเพราะพี่เป็นคนใจดี
(กระแต)
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคน....ใจเดียว
