INTRO :
เมื่อก่อนครั้งฉันเป็นเด็กน้อย คอยแต่คลาน
พ่อหัดตั้งไข่ ให้จนฉันเดินเป็น
เตาะเเตะ ก้าวทีละน้อยค่อย ๆ เข็น
จับเกาะพ่อเดินเล่น ตามประสาเยาว์วัย
พ่อถอดรองเท้าไว้ ให้เห็นตรงนอกชาน
ฉันเจ้าเด็กน้อย ลองใส่สวมเดินภูมิใจ
อยากใส่ไว้ให้เหมือน แม้จะหนักยังเดินไหว
พ่อยิ่งใหญ่ เหมือนภูเขาเราจะตาม
(ดนตรี)
ข้างหน้าที่ทิ้งไว้ คือรอยเท้าที่พ่อเดิน
ลูกเหยียบย่าง ไม่ห่างเหินเดินตาม
ย่ำบุกป่าเขาลำเนาไพร ไม่ครั่นคร้าม
เด็กน้อยตามอย่างพ่อ ไม่ท้อเดินไป
เติบใหญ่ถึงวันนี้ พบชีวิตที่ผกพัน
ฉันจึงได้รู้ว่าการเดินไม่ง่ายดังใจ
วันที่ถูกทุกข์ทับถม ขมขื่นใจสักเพียงไหน
รองเท้าพ่อคู่ใหญ่ ยังสอนใจเรา
วันที่ถูกทุกข์ทับถม ขมขื่นใจสักเพียงไหน
พ่อยิ่งใหญ่ เหมือนภูเขาเราจะตาม
(ดนตรี)
