INTRO :
มือต้องคอยแตะตัว หนาวสั่นใต้ผ้าห่มคลุม
หมดแรงลุกยืน
อยากมีคนประคอง นั่งมองที่ตรงข้างเตียง
ไม่มีซักคน
หัวใจมันช่างเหงาเหลือเกิน
ที่ฉันต้องนอน อยู่ลำพัง..
* ในเมืองที่มีคนมากมาย กลับไม่มีใครซักคน
ที่ช่วยมาคอยประคองดูแล ตอนฉันไม่สบาย
แค่อยากมีใครซักคน มาเป็นยารักษาใจ
มาไถ่มาถาม ยามฉันทุกข์
เป็นแรงใจให้กัน วันที่ไม่สบาย
แบกตัวเองขึ้นมา พบเจอแต่ความอ้างว้าง
ใจคอไม่ดี
ใครซักคนมีไหม พูดคุยและปลอบใจฉัน
พรุ่งนี้หายดี
น้ำตามันก็ไหลเป็นทาง
คงไหลออกมา เป็นเพื่อนฉัน
(ซ้ำ * )
เป็นวันที่ใจปวดร้าวเจียนตาย
เป็นวันเวลาที่แสนโหดร้าย
(ซ้ำ * )
วันที่ไม่มีใคร อยากมีใครซักคน