มีเรื่องที่จะมาเล่า
เป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่ง
กับรองเท้าที่เขาใส่ เป็นผ้าใบเก่า ๆ
เขาเดินและเขาดู เขาได้รู้และได้เห็น
ว่ายังมีอะไรอีกมากมายที่เขานั้นอยากจะได้
เขาอยากจะเป็น
บังเอิญเหลือบไปเห็น เห็นใครอีกคนหนึ่ง
ใส่รองเท้าหนังใหม่ ดูสดใสสะดุดตา
ช่างแสนจะถูกใจ จะทำยังไงกันดีล่ะหนา
ก้มลงมองดูที่ตนมันช่างแสนอับจนอนิจจา
อยากจะได้มันมา
อยากจะได้มันมาเอาไว้สวมใส่ตน
*โอ้ย...มันเหลืออดเหลือทน
โอ้ย...มันแสนจะจนปัญญา
จึงเข้าไปทายทักเพื่อหวังรู้จักและหวังความเมตตา
รองเท้าคู่นี้หนา ท่านได้มาแต่หนใด
เขาตอบว่ามีคู่เดียวเท่านั้นเชียว จะทำไม
ถ้าอยากได้ก็เอาไป ฉันจะให้ถ้าต้องการ
ดีใจรีบรับมันไว้รองเท้าหนังใหม่ด้วยใจชื่นบาน
รีบสวมใส่บาทาเดินวางท่าร่าเริงใจ
แต่เดินไปไม่กี่ก้าวเริ่มปวดเท้าระบบใน
รองเท้ามันคับเกินไปทำยังไงก็ใส่ไม่พอดี
(*)
รองเท้าคู่นี้มันคับเกิน พอใส่เดินแล้วมันไม่เข้าที่
มันดูแล้วสวยดี แต่ไม่พอดีกับเท้าเรา
เท้าคนก็มีเล็กใหญ่ ซึ่งเท้าเราคงจะไม่เหมือนกัน
เอาคืนไปเถิดนะท่าน ฉันใส่แล้วมันไม่พอดี
แล้วเขาก็คืน แล้วเขาก็คืน เขาคืน คืนมันไป
และหันกลับมาใส่คู่เก่าของตน
แล้วเขาก็คืน แล้วเขาก็คืน เขาคืน คืนมันไป
รำพึงอยู่ภายในใจว่ามันไม่ใช่ สำหรับคนทุกคน
(* , *)
