เพลง ห่วงหาย บ่าววี
......หากความรัก ประกอบขึ้นมาจากสองสิ่ง "ทั้งความคิดถึงและความห่วงใย"
หากว่าขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไป แล้วจะเรียกว่า "ความรัก" ได้อย่างไร....
นั่งรถไฟ มาสิบสี่ชั่วโมง บอกตามตรง ว่ายังทำใจไม่ได้
พี่บ่าวมาหา น้องหลบหน้าหายไป โถไม่เท่าไร ไซไม่รับสายที
พี่มาตามหาเธอ ใครที่เจอบอกที บอกคนดี พี่บ่าวมาตามหาใจ
พี่มาหาเธอหลบหาย พี่มาไกลเพราะรักเธอ
สี่เดือนแล้วนอนละเมอ เพราะว่าเธอมาเงียบไป
เคยคิดถึงกันมั้งหม้าย เคยห่วงใยกันมั้งหม้าย
ความคิดถึงมันหายไป ความห่วงใยก็หายตาม
เสียงรถไฟมันจะดั่งเท่าใด เสียงร้องให้พี่บ่าวมันดังยิ่งกว่า
อกหั่นพลันน้อง เพราะน้องจึงนองน้ำตา เสียใจหนักหนาเป็นบ้าก็ไม่รู้ที
พี่มาตามหาเธอ ใครที่เจอบอกที บอกคนดี พี่บ่าวมาตามหาใจ
พี่มาหาเธอหลบหาย พี่มาไกลเพราะรักเธอ
สี่เดือนแล้วนอนละเมอ เพราะว่าเธอมาเงียบไป
เคยคิดถึงกันมั้งหม้าย เคยห่วงใยกันมั้งหม้าย
ความคิดถึงมันหายไป ความห่วงใยก็หายตาม
พี่มาหาเธอหลบหาย พี่มาไกลเพราะรักเธอ
สี่เดือนแล้วนอนละเมอ เพราะว่าเธอมาเงียบไป
คำว่าคิดถึงมีมั้งหม้าย คำว่าห่วงใยมีมั้งหม้าย
ความคิดถึงมันหายไป ความห่วงใยก็หายตาม
พี่มาหาเธอหลบหาย พี่มาไกลเพราะรักเธอ
สี่เดือนแล้วนอนละเมอ เพราะว่าเธอมาเงียบไป
เคยคิดถึงกันมั้งหม้าย เคยห่วงใยกันมั้งหม้าย
ความคิดถึงมันหายไป ความห่วงใย...ก็หายตาม
