เพลง จ่าเพียรขาเหล็ก
วันเวลาคนเราไม่ยั่งยืน ถ้ารื้อฟื้นคืนได้ก็จะดี
ฉันอยากให้ใบไม้ใบนี้ ได้หวนคืนสู่โคนต้นตน
หนทางแห่งนักรบนักสู้ ครั้งยังอยู่เทือกเขาบูโด
มิตรเป็นล้านศัตรูเป็นโหล พุธโธ่เอ๋ยขอย้ายไม่ได้ผล เขาขอแค่รักษาชีวิตตน
มีใครบ้างไม่รักตัวกลัวตาย อยู่เมืองใหญ่สบายจนล้นพ้น
แต่ยังมีจ่าเพียรอีกกี่คน ทนอยู่ป่ารักษาอธิปไตย
ให้สังคมที่การเมืองเสื่อมเกียรติ ทำความดีจึงไม่มีใครสน
ตายไปก็แค่เป็นวีรชน กี่คนมาแล้วหล่ะที่ถูกลืม
** แต่อย่าลืมจ่าเพียรขาเหล็ก นายตำรวจเล็กๆ แห่งบันนังสตา
วีรกรรมยิ่งใหญ่ แต่ลมหายใจไร้ค่า ต้องจากจำด้วยน้ำตา ของภรรยาและลูกชาย
ถึงทำดีไม่มีใครมอง แต่ต้องทำหน้าที่ ให้บรรลุ
จ่าเพียรย้ำเตือนเหมือนคำครู ผู้ร่วมงานต่างจดจำขึ้นใจ
ในความกล้าหาญเสียสละ มีเมตตาเข้าหาประชาชน
แต่สังคมนั้นกลับไร้เหตุผล ชีวิตคนหนึ่งคนยังขอกันไม่ได้
สังคมช่างไร้เหตุผล ขอชีวิตตนยังขอไม่ได้
สังคมช่างไร้เหตุผล ขอชีวิตตนเขายังไม่ให้
ขอขวัญกำลังใจ ของเพียรคืนมาสู่กรมตำรวจ
ขอขวัญกำลังใจ จนเพียรคืนมาสู่ครอบครัวของจ่าเพียร
