ค่ำคืนที่เงียบเหงาที่ไม่มีแม้แสงไฟ...
อยู่บนถนนที่ยาวไกลเหม่อมองออกไปสุดสายตา...
สิ่งดีๆที่หายไปกับความหม่นหมองของดวงจันทร์...
วุ่นวายสับสนมารวมกันแต่ว่าฉันยังคงต้องเดินทาง...
วันและคืนมีความต่างจะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา...
อาจจะวอนถึงเช้า...
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป...
เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร...
ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์...
แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ...
สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า...
ช่างแสนสบายใจ...
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน...
ไม่เจอคงไม่เห็นความต่าง...
จากคืนมืดมิดที่ยาวนาน...
เป็นท้องฟ้าที่ใสสว่าง...
เป็นธรรมดาที่โลกต้องหมุนไป...
วันและคืนในความต่าง...
จะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา...
อาจจะวอนถึงเช้า...
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป...
เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร...
ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์...
แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ...
สาดแสงทองให้ฉันเห็นตอนเช้า...
ช่างแสนสบายใจ...
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไปแค่ให้เวลาเปลี่ยน...
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป...
เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร...
ไม่ว่าจะหันไปทางใด...
มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์...
แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ...
สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ...
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน...
