ในโลกที่วกวน บางทีก็ทำให้คนเราท้อใจ กับเรื่องราวต่างๆ
หนทางมากมาย ให้ก้าวเดินเท่าไหร่ ก็ไปไม่ถึงสักที
ก็ทำให้ฉันนึกถึงนิทาน ที่เคยได้ฟังก่อนจะหลับฝันดี
เป็นนิทานเก่าๆ เป็นเรื่องเล่าเก่าๆ ที่มีกระต่ายกับเต่า
เปรียบได้กับคนเราดั่งในนิทาน
( rap) ว่า กาลครั้งหนึ่งนานนนนนนนนนน มาแล้ว ณ.ป่าอันกว้างใหญ่
มีเจ้ากระต่ายที่คิดว่า ตัวข้าเหนือกว่าใครมันเลยต้องการที่จะทวงความยิ่งใหญ่
ในเรื่องความว่องไว ใครก็สยบมัน
หลงเหลือเจ้าเต่าเพียงตัวสุดท้ายตัวเดียวในป่านี้
มันคงไม่มีทางใดที่มันจะเทียบได้
แต่ใครจะรู้แต่ใครจะเห็นจนเกิดเป็นคำถามในใจ
ว่าเพราะอะไร เจ้าเต่าจึงรับคำ
ในเมื่ออะไรต่อมิอะไรข้าเห็นมาก่อนเจ้า
บนโลกกว้างใหญ่ใบนี้ข้ามองมันก่อนเจ้า
เรามาลองดูกันสักตั้งสักวันเอ็งจะได้เห็นดี
และแล้วนิทานเรื่องนี้ก็...สอนให้รู้ว่า
* มันจะไกลเพียงใด มันจะนานเพียงใด เราจะไม่ท้อ
จะต้องเจออะไรเส้นทางที่เราจะไป เราจะไม่หยุดฝัน
ใครจะมองยังไง ใครจะพูดอะไร ก็คงได้รู้กัน
ขอให้เรามั่นใจ มันจะสักเท่าไหร่ มันต้องมีสักวัน
เราจะไปให้ถึง...
และแล้วเรื่องราว ก็ดำเนินมาถึงตอนสุดท้าย
ในตอนที่เจ้ากระต่าย วิ่งข้ามหุบเขาลูกใหญ่
และคิดว่าคงไม่มีใคร จึงนอนหลับไป แต่พอไม่นาน
( ฮึ้ย ฮึ้ย ฮึ้ย ) เสียงเจ้าเต่าเดินนำไปยามที่มันหลับใหล
แค่ท่องไว้ในใจ ว่าต้องก้าวต่อไป
จะยากเย็นเท่าไหร่ สักวันต้องถึงจุดหมาย....
ซ้ำ *,*
ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายดาย
บอกใจไว้ต้องมีต้องมี สักวัน ข่มใจไว้ให้รอต้องมี สักวัน
บอกใจไว้ต้องมีต้องมี สักวัน ข่มใจไว้ให้รอต้องมี สักวัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวเท่าเรากลัวใจตัวเอง
จะดีจะร้าย อยู่ที่เราจะบรรเลง อยู่ที่ใจเราเอง อยู่ที่ตัวของเรา
ซ้ำ *,* ...สักวัน
