ทุกคืนที่อยู่คนเดียว ภายใต้แสงดาว
มองฟ้าที่มันพร่างพราว น้ำตาจะไหล
ทุกทีที่ลมพัด ยังคิดถึงภาพเธอที่เดินจากไป
ยังเจ็บช้ำยังร้องไห้ อยู่ภายใต้แสงจันทร์
* ก็ไม่รู้ต้องทน เจ็บจนถึงเมื่อไร ที่จะลืมเธอได้อย่างนั้น
เมื่อสายลมและแสงจันทร์ยังคงบังคับให้ฉันกลับไป กลับไปรักเธอ
** เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์ ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืนฉันยังละเมอ เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอ ทุกๆคืน
ตัวฉันไม่อาจจะรู้ เหตุใดทุกคืน ใจฉันไม่อาจจะฝืน ลืมเธอซักที
แต่แสงจันทร์อาจจะเห็น ความเป็นจริงที่ฉันยังคงหลีกหนี
ไม่ยอมรับว่าทั้งใจที่มี มันยังเป็นของเธอ
