การเดินทางของหิ่งห้อย กล้วยไทย สิบสองสัตว์
คิดไปว่าตัวเราเองมีค่า
คงจะพออยู่ในสายตาคนเป็นล้านในเมืองนี้
หลงคิดว่าเราเป็นคนสำคัญ
เดินลำพังสู่เมืองที่เต็มไปด้วยไฟที่สว่างหลากสี
สิ่งที่เห็นมันไม่เป็นอย่างตั้งใจ
คนเป็นล้านแต่สุดท้าย
*เหงามันเหงา เหงาจนไม่ไหว ใจมันช้ำจนเหนื่อยล้า
เหมือนโดนซ้ำเมื่อน้ำตามันไหล
ความอ่อนไหวเดินทางมาหา(ความอ่อนไหว ซัดใจสลาย)
คืนที่เดียวดายมันไม่มีค่า
เราไม่พออยู่ในสายตาใครทั้งนั้นในตอนนี้
เหลือใครบางคนที่ยังเฝ้ารอ คนที่มองว่าเราสำคัญอยู่เสมอ
สำหรับเขา กลับไปหาคนที่รอสักครา
สู่อ้อมแขนแห่งความรัก
(ซ้ำ*)
ไม่ ไม่มีใครสักคน เดียวดายในความสับสน
แค่ใครสักคน อยู่เคียงข้างกัน
กลับไปหาคนที่รอสักครา
สู่อ้อมแขนแห่งความรัก
(ซ้ำ*)
เหงามันเหงา เหงาจนไม่ไหว
ไฟของฉันมันอ่อนล้า ขอเติมรักให้ลุกโชนอีกครั้ง
เธอเท่านั้นหัวใจมันเรียกหา คิดถึงเธอเหลือเกิน
กอดฉันอีกสักครา ให้ฉันมีพลัง
