นิพพิทาญาณ อุทยัพพยาญาณ
ทุกๆคนที่เกิด มีความตายเป็นที่สุดจริงไหม
สรรพสิ่งที่เกิด ดับสลายในที่สุดใช่ไหม
ทุกคนต้องตาย ทุกอย่างต้องดับสลาย
ไม่อาจหนีความตาย
ทุกคนที่เขาตาย นั้นแบกอะไรไปได้ไหม
รัก โลภ โกรธ หลง แทบตายแล้วแบกอะไรไปได้ไหม
ยึดติดสิ่งรอบกายสุดท้ายก็ไม่เหลือใครใช่ไหม
ไม่เว้นแม้แต่ร่างกายเน่าเหม็นและพังทลายใช่ไหม
รับรู้ถึงการเกิด รับรู้ถึงความตาย
กำเนิดดับสลาย อุทยัพพยาญาณ
มองมาที่ร่างกายแล้วใส่ปัญญาเป็นเครื่องรู้
ขอเพียงแต่เฝ้าดูทุกอย่างเกิดตายให้ได้เห็น
มองดูสิ่งรอบกายแล้วบอกตัวเองให้รับรู้
ทุกสิ่งที่เห็นอยู่ย่อมมีวันดับสลาย
เมื่อโลกนี้มีอะไรเป็นสิ่งยึด
ผู้คนที่รักกันแค่ไหนก็ต้องตาย
เมื่อเกิดแล้วก็ต้องพังต้องสลาย
ฉันเพียงอยากกล่าวคำธรรมดา
ทุกคนที่เขาตาย เขาแบกอะไรไปได้ไหม
รัก โลภ โกรธ หลง แทบตายแล้วแบกอะไรไปได้ไหม
ยึดติดกับสิ่งรอบกายแต่สุดท้ายว่ายเวียนเกิดตายต่อไป
มัวเมาอยู่กับร่างกายชีวิตนี้คงไม่ใช่ชิวิตสุดท้าย
