บัณฑิตหนุ่มลงเรือเพื่อข้ามฝั่งคนเรือนั่งผายลำน้ำไหลรับจ้างพาข้ามฝ้ากหากอยู่ไกล
บัณฑิตได้เริ่มต้นสนทนา ทำไมโลกร้อนเย็นเช่นนี้ ทำไมมืดสว่างต่างปัญหา
คนพายเรือเมื่ออายสายตา ตอบว่ารู้รับเพียงขับเรือ บัณฑิตหยิ่งผยองมองเห็นขำ
ทำไมชิวิตหายเสียดายเหลือ ชิวิตเต็มร้อยเห็นคลุมเคลือ
อยู่เพียงเพื่อกินนอนอ้อนเสือบพันธุ์ 
ถามสิ่งใดตอบไม่รู้ช่างดูโง่ เสียดายโธ่เกิดมาน่าเหยียหยัน  (ดนตรี)
  เป็นอยู่ของชิวิตเหลือลดหลั่น แตกต่างกันนั่นแหละน่ากลัว
ทั้งดีชั่วเร่งเร้าเข้าข้างตัว แต่ครานั้นมืดมัวทั่วท้องฟ้า
พายุมาฝนอึงอลทั่ว บัณฑิตหนุ่มตกใจให้กลัว
คลื่นโถมซัดรัดรุมระรัว เรือรั่วน้ำไหลว่ายไม่เป็น
คนพายเรือหัวหร่อตั้งคำถาม
ความรู้ยามคับคันท่านไม่เห็น
ชิวิตรต้องระกำลำเค็ญ ร้อยเปอร์เซ็นต์คือตายเสียดายแทน
ตอบคำถามตามเหตุผลคนอยากรู้
สูงสุดสู่สามัญกันเท่านั้น...(ดนตรี)
 เกิดเป็นคน ควรรู้ตัวของตน อย่าเป็นคน ขี้โม้โอ้อวด 
ไม่ใช่สิ่งดี ความรู้ที่มี ไม่อาจช่วยได้ ท่านอาจตาย........ 
*ความรู้ยามคับขันท่านไม่เห็น
ชีวิตต้องระำกำลำเค็ญ ร้อยเปอร์เซ็นต์คือตายเสียดาย(แทน)*