หันไปมองนาฬิกา 
ฉันรู้สึกว่าเดินช้า เหมือนจะนานเป็นปี 
เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่า 
ว่าในค่ำในคืนนี้ มันช่างดูเงียบเหงา 

เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่า 
ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้น มันเป็นสีเทาๆ 
เพราะถ้าเธอนั้นรู้สึกไม่ได้ต่างกับตัวฉัน 

ฉันก็จะได้ถามถ้าสองเราจะหนี 
จากโลกเดิมๆ จะดีไหม 
ฉันจะชวนเธอออกไป ไปพบโลกใหม่ 
ที่มีแสงไฟเสียงเพลงและผู้คน 

ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว 
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ 
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ 

เดี๋ยวก็สุขเดี๋ยวก็โศกเดี๋ยวก็ซึม 
เดี๋ยวก็เหงา เป็นเรื่องธรรมดา 
เดี๋ยวก็เจ็บเดี๋ยวก็แปลบเดี๋ยวก็ปวด 

แต่ไม่ช้า ไม่ทันไรก็หาย 
เดี๋ยวก็จมเดี๋ยวก็ลอย 
เดี๋ยวก็ลืมไปหมดแล้ว แล้วก็ใจสบาย 
เว้นซะแต่เธอนั้นจำแล้วไม่ลืม ก็ไม่แคล้ว 

ที่ฉันนั้นจะต้องถามว่าถ้าสองเราจะหนี 
จากโลกเดิมๆจะดีไหม 
ฉันจะชวนเธอออกไป ไปพบโลกใหม่ 
ที่มีแสงไฟเสียงเพลงและผู้คน 

ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว 
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ 
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ 

ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว 
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ 
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ 

ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว 
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ 
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้