* ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า เช้าที่ดูเหงาๆ
เหมือนกับโลกที่มี filter สีเทา
แม้อากาศจะหนาว แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
** ฟังดูเหมือนละคร แต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยๆย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลง แต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาๆ เท่านั้น
มองดูพื้นห้องที่ไม่สะอาด
ตอนที่เธอยังอยู่
เธอคงจะบ่นและลุกมากวาด
เธอบอกฉันมันประหลาด
ชอบความเรียบร้อยแต่ดันไม่ค่อยทำ
คงเหมือนกับเรื่องของเธอ
ผ่านมาตั้งนานฉันพึ่งค่อยๆจำ
ยังคงเห็นหน้าเธอซ้อนอยู่ที่หน้ากระจก
ตอนที่เราแต่งตัวชอบผลัดกันทำหน้าตลก
เธอบอกว่าฉันเริ่มอ้วน
เพราะว่าฉันพุงเริ่มออก
ฉันบอกว่าแก้มใหญ่ๆของเธอ
มันทำให้เธอน่ากอด
แสงมันลอดออกมาจากม่าน
มาผ่านกระทบลงตรงเตียง
มองเห็นหมอนที่นอน
ที่เราสองเคยได้นอนเคียง
เธอชอบคลอเคลียแล้วมาซบลงที่ตรงตัก
ฉันอ่านหนังสือไปพลาง
วางมือลูบหัวเธอจนหลับ
ไม่ยอมขยับกลัวเธอจะตื่นมา
เพราะเธอน่ารักที่สุดตอนหลับตา
แม้ว่าสุดท้ายเราจะจากลา
แต่ที่เก่าๆมันทำให้ภาพทรงจำเรากลับมา
(*,**)
ตุ๊กตาที่อยู่บนชั้น ตอนที่เธอจากไป
มันก็ยังวางไว้อยู่ตรงนั้น
เธอซื้อมาเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์
ในวันที่เรากำลังแย่ เธอตั้งชื่อมัน
ให้ฉันเป็นพ่อแล้วเธอเป็นแม่
มันก็แค่ตุ๊กตาที่ดูเน่าๆ
พอขาดแม่ไปคล้ายๆว่ามันกำลังเศร้า
ก็คงต้องโทษพ่อมันที่ยังทำตัวงี่เง่า
ปล่อยให้แม่มันจากไปทิ้งให้ตัวเองนั่งเหงา
จนต้องเข้าไปดูรูปเรา
ใน instagram ที่ยังไม่ลบ
ฉันถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่เราคุยยังไม่คบ
รูปที่เธอไปเที่ยว รูปตอนที่เธอนั่งกิน
ทุกวันนี้อยู่ลำพังฉันเองก็ยังไม่ชิน
ยังคงอินกับความรู้สึกที่จดจำ
แม้สุดท้ายเราจะจบกัน
ต่อให้ฉันพยายามจะลบมัน
แต่สิ่งต่างๆมันยังทำให้คิดถึงเธอทั้งวัน
(*,**)
