ใต้ฟ้าหม่น Scar (Military)
ฉันยืนตากฝนอยู่เดียวดาย
ภายใต้อ้อมกอดแห่งสายฝน
ซึมซับใจเหงาเศร้าอ่อนล้า
ออกจากสายตาของฟ้าหม่น
แม้มีมากมายอยู่รอบกาย
เต็มไปด้วยหมู่แห่งผู้คน
แต่ใจก็เดียวดายสับสน
พาฉันนั้นเดินขึ้นไป
เส้นทางถูกเงาสีเทา
ทอดแผ่เข้าสู่ทางสุดท้าย
แล้วอาศัยเส้นหมอกต่อจากนี้
ที่เหลือคือความตาย
* บนทางที่วกวน
ภายใต้ฟ้าที่สีหม่น
จิตใจก็ร้อนรน
ไร้แววหนทาง
รอบกายอันหนาวเหนื่อย
น้ำตาฉันไหลโรยเรื่อย
จากวิญญาณอันแสนเหน็ดเหนื่อย
อ้างว้าง
ฉันยืนตากฝนอยู่เดียวดาย
ภายใต้อ้อมกอดแห่งสายฝน
ยืนรอถ้อยคำจากหยดน้ำ
กระซิบคอยปลอบใจวกวน
ซึมซับความซับให้ความหวัง
ที่ยังฝังอยู่ไม่จางหาย
ลืมความเป็นจริงอันโหดร้าย
รับรู้รสชาติอันขมขื่น
เส้นทางที่พวกเรานั้นทำลาย
ความท้อแท้เกาะกินความฝัน
วันนี้เมื่อเส้นทางสุดท้าย
ฉันจะก้าวไปแม้ใจหวั่น
(ซ้ำ *)
เส้นที่โรยด้วยมนต์แห่งความเศร้า
หนีทุกก้าวนั้นฉันยังเจ็บปวดรวดร้าว
แม้วันแหลกเป็นผงฉันจะกอดเก็บไว้
กลับไปตายและเริ่มใหม่
แม้เหมือนพายุพัดไป...
แม้เหมือนพายุพัดไป...
