จ้องตากับความเหงา ลานนา คัมมินส์
ในค่ำคืนที่เหว่ว้า ฉันนั่งจ้องตากับความเหงา
ชีวิตว่างเปล่าไม่มีใคร
โลกของฉันมันเปลี่ยนสี ตั้งแต่เขาทิ้งฉันไป
และฉันก็เหลือแค่ใจร้าวๆ
จะคิดถึงคำว่ารัก ที่เลยผ่านไปให้มันคุ้น
ให้ใจเคยอุ่นคุ้นความหนาว
จะอย่างไรก็ช่างมัน ก็จะคิดถึงวันเก่า ดูสิน้ำตาจะมีเท่าไร
*เมื่อมันเหงาก็ต้องเหงา ยังไงต้องทน
ถนนของความเดียวดายยังอีกไกล
เมื่อมันเหงาก็ต้องเหงา ต้องอยู่ให้ได้
ชีวิตดำเนินต่อไป ขาดเขาแล้วมันจะตาย ให้รู้ไป
**ในค่ำคืนที่เหว่ว้า ฉันนั่งจ้องตากับความเหงา
ยอมรับความเศร้าไม่ไปไหน
บอกตัวเองตั้งแต่นี้ ไม่มีเขาไม่เป็นไร
จากนี้ต้องทำหัวใจให้ชิน
*,**
ชีวิตมันเหงาเพียงใดก็ต้องชิน