ลมพัดวอย วอย นั่งเหงาใจลอยอยู่บนเถียงนา
เฝ้าทบทวนคำสัญญา ของน้องกานดาก่อนลาบ้านเฮา
ฮอดยามเฮ็ดนา สิหวนคืนมาสู่ถิ่นลำเนา
สิมาซ่อยพ่อแม่เกี่ยวข้าว ผู้ใด๋น้อเว้าก่อนเจ้าลาจร
ฮู้บ่น้องสาว เดี๋ยวนี้บ้านเฮา ข้าวเหลืองเต็มทุ่ง
แต่คนที่ไปอยู่กรุง บ่มีวี่แววว่าสิคืนคอน
แม่น้องเฝ้ารอ พ่อน้องเฝ้าคอยด้วยใจฮ่ำฮอน
อ้ายซอมทางจนปวดเอ็นงอน ใจลอยเกี่ยวข้าว ถ่าเจ้าคนไกล
* ข้าวขอบแล้วเด้อ บางฮวงมันแห้งหักพับลงดิน
อยากเว้าให้น้องได้ยิน ว่าพ่อแม่เจ้าก้มเกี่ยวบ่ไหว
คึดต่อลูกสาว ผู้อยู่บางกอกกะบ่เห็นไหง่
ปล่อยสองเฒ่าซาวหยุ้มซาวไย น้องผู้อยู่ไกลสิคิดฮอดบ่
ลมพัดวอย วอย อ้ายคอยคนงามด้วยความอ่อนล้า
หวั่นน้องเจ้าลืมท้องนา ลืมคำสัญญาที่เคยเว้าต่อ
หากยังหลูโตน ผู้เฒ่าสองคนยังเกี่ยวข้าวรอ
รถโดยสารผ่านบ้านเฮาหนอ อ้ายจอบพ้อว้อ บ่เห็นน้องต่าว
(ซ้ำ *)
