ล่ะคำโบราณเพิ่นว่าไว้ ว่าตัดบัวยังเหลือใย
แล้วตัดใจเหลือหยังน้อ
ฮู้คำตอบที่คอยรอ ว่าเหลือเจ้บแค่ถ่อนั้น
ทีทางอ้ายฝากตื่มใจ
คำว่าฮักเว่าลอย ๆ ตั๋วน้องไว้ บัดยามส่วงหาทางหนี
แล้วอีกจักกี่ปี จั่งสิตัดใจลืมอ้าย
เว่าออกจากใจ ข้างในใจน้องเจ็บหนัก
เมื่ออ้ายลาจากน้องตากโฆงนฝนน้ำตา
ความหลังครั้งเก่า คอยเป็นเงาเผาใจทุกครา
อ้ายฮู้แหน่บ่หนา ว่าน้องเจ็บแฮงส่ำได๋
น้องเป็นคนพ่าย ต้องเผชิญพายุน้ำตา
ความเจ็บช้ำเกินเยียวยา เทียวเสาะหาหม่องปัวหัวใจ
ยากคักแท้หนอ วิธีอุดท่อน้ำตาที่ไหล
ตัดบัวก็ยังเหลือใย ตัดหัวใจมันเจ็บเหลือเกิน
เหงามาเอิ้น เจ็บมาเรียนเชิญนำเอิ้นถึงที่
เหงามาเอิ้น เจ็บมาเรียนเชิญนำเอิ้นถึงที่
ใจที่มีกะมุ้นซุห้อง ทางน้องส่ำตาย
โพดเอาฮ้ายอ้ายบ่สงสาร
สั่งประหารหัวใจโทรม ๆ เทียมโจมความช้ำ
ความทรงจำที่เคยมีอ้าย ตามหลอนเรื่อยมาส่ำฆ่าใจนี่
ความเจ็บเทื่อนี้ แป๋ล้มแป๋ตาย
คนที่ทิ้งไป เป็นได้แค่เพียงความหลัง
ส่วนคนเอิกพัง ยังทำหน้าที่ฮ้องไห้
มันมีรอยด่าง เจ็บตรงที่กลางหว่างใจ
เวลาซ่อยหยังบ่ได้ หัวใจยับเยินเต็มที่
อ้ายตัดไมตรี บ่มีเศษเสี้ยวหัวใจ
บ่เหลือเยื่อใย เพราะอ้ายหัวใจบ่มี
น้องคนถูกทิ้ง เจ็บจริงใจพังทั้งปี
เวลาตอนนี้ เหลือเพียงซากใจเพพัง
เหลือใจฮ้าง กับฮอยความหลังฝังแน่นคักแหน่
เหลือใจฮ้าง กับฮอยความหลังฝังแน่นคักแหน่
คำว่าแคร์สะกดเป็นบ่อ้ายเขียนได้บ่น้อ
บ่อยากจดจำ ความช้ำที่อ้ายมอบให้
อยากบล็อคหัวใจ จากคนที่ใจดำ ๆ
ตัดใจหลายที เพื่ออยากลืมทุกความทรงจำ
เรื่องเก่าคอยย้ำ คอยตำซ้ำเติมจนท้อ
อยากขอเธอเห็นใจบ้าง ขออ้ายแนมเห็นใจบ้าง
คนผิดหวังเจ็บซ้ำคักนี่ อีกหลายปีย่านใจบ่พ้น
แนมเห็นส้นแต่ความเหงา ตั๋วผู้สาวให้นั่งฮ้องไห้
ตัดอะไรก็พอทำได้ ยามตัดหัวใจ คือเจ็บแท้
ยามตัดหัวใจ ซ่างเจ็บแท้
