เดียว ดาย อยู่เพียงผู้เดียว โบกบินไป
กลาง เวหา กว้างใหญ่ เห็นเพียง
หุบเขาที่มันช่างว่างเปล่า
เหน็บหนาวเกินไป
ความตาย ที่ต้องพบเห็น
กับชีวิตที่อยู่เป็นนิรันดร์
จนเธอเข้ามา แทนที่ความอ้างว้าง
* ก็เพราะเธอคือรักแท้ ที่มีตัวตน
ให้หัวใจได้หลุดพ้น จากพันธนาการ
โลกนี้ที่เปลี่ยนเป็นสวยงาม
อ่อนโยนและมีความหมาย
** ก็รู้เธอคือรักแท้ ที่มีตัวตน
ให้หัวใจคนหนึ่งคน ที่แข็งและเยือกเย็น
ได้รับไออุ่นในหัวใจ จากนี้แม้นานแค่ไหน
คงไม่อาจรักใครได้อีกเลย
เพียงเธอ ที่เป็นผู้เดียว
เยียวยาคืนที่เปลี่ยวเหงา
รักของเธอที่ฉันยอม
จะแลกด้วยความตาย
(*,**) (*,**)