Intro:
ตะวันใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมง
โผล่พ้นจากขอบฟ้าแล้วตกดิน
แต่ทำไมคนจึงก้มหน้าหากิน
อยู่กับดินไม่เห็นเดือน เห็นตะวัน
ชีวิตมีเวลาไม่ถึงร้อยปี
แต่กองหนี้ท่วมท้นหลังคาบ้าน
และไม่อาจแบ่งเวลาให้จิตวิญญาณ
อยู่กับงาน ทำแต่งาน เพื่อสิ่งใด
ความฝันของคนเราไม่เหมือนกัน
ความต่างคือความฝันอันหลากหลาย
แต่ความฝันของใครเล่าเป็นไปได้
และคงไม่ใช่ฝันของฉัน
ชีวิตที่ดูเหมือนจะได้ดี
ตั้งกี่ปีแล้วที่ล้มลุกคลุกคลาน
กี่หมื่นไมล์แล้วที่เดินทางผ่าน
จนสังขารสู่ฤดูใบไม้ร่วง
* ใครว่าเพื่อนกินหาง่าย
ฉันว่าเพื่อนตายหาง่ายกว่ากัน
เพื่อนเอย.. พากันไปสวรรค์...
ทอดทิ้งฉัน อยู่นรกอเวจี
ผจญกับปัญหาร้อยแปด
เผชิญกับชีวิตไร้ศักดิ์ศรี..
เขาเรียกมันว่าโลกที่แสนดี
แต่โลกนี้ คงไม่ใช่โลกฉัน..
(ดนตรี)
(ซ้ำ *)
บทเพลงใช้เวลาไม่กี่นาที
แต่อาจย้อมโลกนี้ให้สดใส
หรืออาจนำให้โลกลุกเป็นไฟ
ถึงอย่างไรฉันไม่อาจพลาดพลัดเพลง
ชีวิตบางด้านคือหน้าที่
แต่ด้านนี้มีใจรักคอยบรรเลง
ความหมายที่แฝงไว้ในเสียงเพลง
เตือนตัวเองโลกนี้ยังมีหวัง
ความหมายที่แฝงไว้ในเสียงเพลง
เตือนตัวเองโลกนี้ยังมีหวัง
ความหมายที่แฝงไว้ในเสียงเพลง
เตือนตัวเองโลกนี้ยังมีหวัง..
(ดนตรี)